Όλα έχουν μια ηλικία. Οι άνθρωποι, τα δέντρα, η γη. Μόνο οι σκέψεις και τα όνειρα δεν τιθασεύονται εύκολα. Δεν έχουν αρχή και τέλος, δεν υπάρχει ηλικία. Μα δραπετεύουν διαρκώς.
Ηλικία έχουν και οι δολοφονίες. Μια από αυτές, σήμερα 6 Δεκέμβρη, συμπλήρωσε τα πέντε πρώτα της ολόμαυρα χρόνια.
Γιορτάζει και αυτή, όπως της αναλογεί. Κατά τη φύση της.
Ένα 13χρονο κορίτσι ξεψυχάει παγωμένο πάνω από ένα μαγκάλι.
Ένας ακόμη αυτοκτονεί, επειδή δεν αντέχει όχι μόνο το βάρος ενός δανείου αλλά και την ταπείνωση.
Εκατό μετανάστες πνίγονται.
Αντί για κεράκια, ανάβουν κυβερνητικά μπουρλότα για τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία.
Αντί για τραγούδια, οι οιμωγές των απολυμένων, οι κατάρες των απλήρωτων, τα αναθέματα των γερόντων, τα ηχηρά φάσκελα των ξενιτεμένων νέων.
Πέντε χρόνια πριν, κάποιοι έλεγαν ότι η έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008, η σπίθα που άναψε ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν μια πρόδρομη εξέγερση, στην «πίσω αυλή» μιας καπιταλιστικής κρίσης που σιγόβράζει.
Στην πίσω αυλή αποθηκεύουμε ότι «περισσεύει», αλλά δεν τολμάμε να θάψουμε.
Ένας γονιός δεν συνειδητοποιεί ότι κάποια στιγμή το παιδί του καταλαβαίνει τα πάντα. Ότι, από ένα σημείο και μετά, τον υπερβαίνει κιόλας. Με τον ίδιο τρόπο και η σύγχρονη κοινωνία, δεν μπόρεσε τότε, τρόμαξε να σκύψει πάνω στο νόημα και το ερώτημα που είχε εκείνη η κραυγή της νεολαίας. Κρύφτηκε πίσω από τους θρήνους για τις βιτρίνες και τον αποτροπιασμό των μολότοφ.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε πως ναι εκείνος ο Δεκέμβρης, ο ζεστός Δεκέμβρης του ξεσηκωμού, είχε όλο το ιερό δίκιο με το μέρος του. Η οργή του, ναι, ήταν δίκαιη και αληθινή. Τη μαχητικότητα του τη χρειαζόμαστε σήμερα. Ακόμη πιο ώριμη και εκρηκτική ταυτόχρονα. Ακόμη πιο συνειδητή και αυθόρμητη συνάμα.
Όποιοι πεθαίνουν νέοι, μένουν νέοι λένε. Για τους δικούς τους ανθρώπους όμως μεγαλώνουν. Και είναι το πιο βασανιστικό αιώνιο μεγάλωμα. Σήμερα, θα πήγαινε πανεπιστήμιο, σήμερα θα έκανε αυτό, το άλλο, θα ήταν έτσι, θα ήταν αλλιώς..
Αλέξης Γρηγορόπουλος 20 ετών λοιπόν;
Που και πως θα ήταν;
Στο πανεπιστήμιο του κερδισμένου εξαμήνου και του χαμένου μέλλοντος;
Σε εξευτελιστικό πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας με 380 ευρώ;
Μαχαιρωμένος στο Πέραμα από Χρυσαυγίτη;
Ξενιτεμένος στη Γερμανία;
Ή να ξοδεύει με τους φίλους του κάτι από τα 70 ευρώ το μήνα που «σπαταλά» πλέον κάθε οικογένεια για διασκέδαση και ψυχαγωγία σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής;
Ένα γελαστό παιδί δολοφονήθηκε, αλλά ταυτόχρονα τους ξέφυγε και τους νίκησε.
Αυτός έδωσε το όνομα στο δρομάκι του φόνου του. Ο Κορκονέας, ψιθυριστά μόνο θα λέει το όνομά του.
Γι’ αυτόν γράφτηκαν πανό και συνθήματα στους τοίχους, αλλά και τραγούδια και θεατρικά. Οι δολοφόνοι δεν χωρούν εκεί.
Η σημερινή νέα γενιά είναι εδώ, ετοιμάζει σε μια τρομακτική σιωπή τα νέα της σχέδια και ο Αλέξης είναι αθόρυβα εδώ... δεν έχει πει τη τελευταία λέξη. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΛΕΞΗ ...
Ηλικία έχουν και οι δολοφονίες. Μια από αυτές, σήμερα 6 Δεκέμβρη, συμπλήρωσε τα πέντε πρώτα της ολόμαυρα χρόνια.
Γιορτάζει και αυτή, όπως της αναλογεί. Κατά τη φύση της.
Ένα 13χρονο κορίτσι ξεψυχάει παγωμένο πάνω από ένα μαγκάλι.
Ένας ακόμη αυτοκτονεί, επειδή δεν αντέχει όχι μόνο το βάρος ενός δανείου αλλά και την ταπείνωση.
Εκατό μετανάστες πνίγονται.
Αντί για κεράκια, ανάβουν κυβερνητικά μπουρλότα για τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία.
Αντί για τραγούδια, οι οιμωγές των απολυμένων, οι κατάρες των απλήρωτων, τα αναθέματα των γερόντων, τα ηχηρά φάσκελα των ξενιτεμένων νέων.
Πέντε χρόνια πριν, κάποιοι έλεγαν ότι η έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008, η σπίθα που άναψε ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν μια πρόδρομη εξέγερση, στην «πίσω αυλή» μιας καπιταλιστικής κρίσης που σιγόβράζει.
Στην πίσω αυλή αποθηκεύουμε ότι «περισσεύει», αλλά δεν τολμάμε να θάψουμε.
Ένας γονιός δεν συνειδητοποιεί ότι κάποια στιγμή το παιδί του καταλαβαίνει τα πάντα. Ότι, από ένα σημείο και μετά, τον υπερβαίνει κιόλας. Με τον ίδιο τρόπο και η σύγχρονη κοινωνία, δεν μπόρεσε τότε, τρόμαξε να σκύψει πάνω στο νόημα και το ερώτημα που είχε εκείνη η κραυγή της νεολαίας. Κρύφτηκε πίσω από τους θρήνους για τις βιτρίνες και τον αποτροπιασμό των μολότοφ.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε πως ναι εκείνος ο Δεκέμβρης, ο ζεστός Δεκέμβρης του ξεσηκωμού, είχε όλο το ιερό δίκιο με το μέρος του. Η οργή του, ναι, ήταν δίκαιη και αληθινή. Τη μαχητικότητα του τη χρειαζόμαστε σήμερα. Ακόμη πιο ώριμη και εκρηκτική ταυτόχρονα. Ακόμη πιο συνειδητή και αυθόρμητη συνάμα.
Όποιοι πεθαίνουν νέοι, μένουν νέοι λένε. Για τους δικούς τους ανθρώπους όμως μεγαλώνουν. Και είναι το πιο βασανιστικό αιώνιο μεγάλωμα. Σήμερα, θα πήγαινε πανεπιστήμιο, σήμερα θα έκανε αυτό, το άλλο, θα ήταν έτσι, θα ήταν αλλιώς..
Αλέξης Γρηγορόπουλος 20 ετών λοιπόν;
Που και πως θα ήταν;
Στο πανεπιστήμιο του κερδισμένου εξαμήνου και του χαμένου μέλλοντος;
Σε εξευτελιστικό πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας με 380 ευρώ;
Μαχαιρωμένος στο Πέραμα από Χρυσαυγίτη;
Ξενιτεμένος στη Γερμανία;
Ή να ξοδεύει με τους φίλους του κάτι από τα 70 ευρώ το μήνα που «σπαταλά» πλέον κάθε οικογένεια για διασκέδαση και ψυχαγωγία σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής;
Ένα γελαστό παιδί δολοφονήθηκε, αλλά ταυτόχρονα τους ξέφυγε και τους νίκησε.
Αυτός έδωσε το όνομα στο δρομάκι του φόνου του. Ο Κορκονέας, ψιθυριστά μόνο θα λέει το όνομά του.
Γι’ αυτόν γράφτηκαν πανό και συνθήματα στους τοίχους, αλλά και τραγούδια και θεατρικά. Οι δολοφόνοι δεν χωρούν εκεί.
Η σημερινή νέα γενιά είναι εδώ, ετοιμάζει σε μια τρομακτική σιωπή τα νέα της σχέδια και ο Αλέξης είναι αθόρυβα εδώ... δεν έχει πει τη τελευταία λέξη. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΛΕΞΗ ...
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΗΧΑΝΕΥΤΗΚΑΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ ...
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ !!!
ΑΝΤΙΡΑΣΤΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου